Χειμερινό
ηλιοστάσιο: ο Ήλιος εισέρχεται στο ζώδιο του Αιγόκερω που στην εσωτερική
αστρολογία είναι η πύλη εξόδου των ψυχών στην αιωνιότητα, είναι η πύλη που γεννά
τον τέλειο, Ηλιακό Άνθρωπο, τον Σωτήρα.
Σε όλες τις
θρησκείες και δοξασίες, συμβολικά, όλοι οι μεγάλοι Ήρωες, και Διδάσκαλοι γεννιούνται στο χειμερινό
ηλιοστάσιο ή λίγο μετά. Ο Ώρος, ο Διόνυσος, ο Μίθρας, ο Ιησούς και ο κάθε
Χριστός, δηλαδή Κεχρισμένος, κατέρχονται στο πεδίο της ανθρωπότητας ως παιδιά
του Πνεύματος (πατήρ) και της Παρθένου, της άμωμης Παγκόσμιας Μητέρας που
γονιμοποιεί το Φως της Γνώσης.
Η Ψυχή αποκτά τη Γνώση, δηλαδή συνειδητοποιεί
την πνευματική της υπόσταση, η οποία θα την οδηγήσει στην ένωσή της με τον
Ουρανό.
Η γέννηση των πρωτοπόρων
Διδασκάλων δεν σχετίζεται με την εμφάνιση των οργανικών τους υποστάσεων στην Γη
αλλά συμβολίζει την αλληγορική εικόνα της πνευματικής τους αναγέννησης και της
υπόταξης των τιτανικών τους φύσεων.
Στα Ελευσίνια
Μυστήρια
η χειμερινή τροπή του
ηλίου συμβολίζεται με την αρπαγή της Περσεφόνης, της αγνής κόρης του Διός και
της Δήμητρας, από τον Πλούτωνα. Η κάθοδος της Περσεφόνης στον Άδη δεν σχετίζεται
με πτώση. Αντιθέτως, η Περσεφόνη είναι η φωτεινή Ψυχή που κατέρχεται στον Άδη για
να εκπληρώσει τον Νόμο της αλληλεγγύης, την υποχρέωση που έχει η Φωτεινή Ψυχή
προς τις ψυχές που βρίσκονται στο σκότος.
Κατά τους
μύστες των Ελευσινίων μυστηρίων, στη δεύτερη μύηση, του χειμερινού ηλιοστασίου,
αποκαλύπτεται ότι η Κόρη Πρωτογόνη, θα πρέπει να ενωθεί με τις Πνευματικές
Δυνάμεις του Ουρανού, οι οποίες θα την οδηγήσουν στο Φως. Την μίξη αυτών των
δυνάμεων αλληγορούν και οι μίξεις των Νυμφών με τους Θεούς.
Από την χειμερινή
τροπή του Ηλίου η ημέρα αυξάνει. Η ημέρα συμβολίζει το Φως και η νύκτα το Σκότος.
Οι μύστες των Ελευσινίων μυστηρίων πίστευαν ότι μόνο οι ψυχές των μεμυημένων
οδεύουν από το Σκότος προς το Φως ενώ οι ψυχές των αμυήτων παραμένουν στο Σκότος.
Αυτήν την πορεία της ψυχής του μυημένου προς το Φως γιόρταζαν οι μύστες των Ελευσινίων
μυστηρίων στο χειμερινό ηλιοστάσιο.
Οι Ορφικοί
κατά τη χειμερινή τροπή του Ηλίου, γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου του
Ζαγρέως, του ελευθερωτή των ανθρωπίνων ψυχών από τον Άδη. Ο Διόνυσος είναι γιος
του Δία και της Παρθένου Σεμέλης. Τον αποκαλούσαν «σωτήρα» και «θείο βρέφος».
Ήταν ο «καλός ποιμένας», οι ιερείς του οποίου κρατούσαν την ποιμενική ράβδο,
όπως ακριβώς συνέβαινε και με τον Όσιρι.
Κατά τη
διάρκεια των μυστηριακών εορτασμών, αποκάλυπταν ότι η ανθρώπινη ψυχή έφθασε στα
όρια της υψίστης διανοήσεως και είναι ικανή να εκφράσει δυνατότητες δια των
οποίων θα μπορέσει να έλθει σε επαφή με τον Ουρανό. Από τη συνένωσή της με τον Ουρανό,
η Ψυχή γίνεται κοινωνός μεγαλύτερης και ουσιαστικότερης Γνώσης, η οποία θα την οδηγήσει
στην ατραπό της πνευματικής της ανόδου
με τελικό προορισμό την Αθανασία.
Η δεύτερη
μύηση στα Ορφικά μυστήρια λάμβανε χώρα κατά την ημέρα της χειμερινής τροπής του
Ηλίου ή αμέσως μετά. Στο διάστημα από τη μύηση του χειμερινού ηλιοστασίου μέχρι
τη μύηση της εαρινής ισημερίας, ο
μυούμενος θα έπρεπε να προπαρασκευάσει την ψυχή του για την πνευματική
του αναγέννηση.
Από την χειμερινή τροπή του Ηλίου μέχρι την εαρινή ισημερία, συμβολικά,
έχουμε την
περίοδο κατά την οποία η ανθρώπινη ψυχή εκκολάπτει τα σπέρματα της Γνώσης γιατί
αυτά θα την βοηθήσουν να κατανοήσει τα πάθη της, τις ποταπότητες της
προσωπικότητας που την κρατούν δέσμια του Σκότους και δεν την αφήνουν να
ανελιχθεί προς την ατραπό του Φωτός.
Η ψυχή πρέπει να κατανικήσει τα πάθη της, προκειμένου να οδεύσει προς την πνευματική της
αναγέννηση, η οποία θα πραγματοποιηθεί κατά την εαρινή ισημερία.
Η Ψυχή πρέπει
να αναρριχηθεί στο Γολγοθά της, να πεθάνει ως καθεύδουσα προσωπικότητα και να
γεννηθεί ως Σωτήρας της Ύπαρξής της, συμβολισμοί του γήινου Αιγόκερω στην
εσωτερική αστρολογία.
Σμάρω Σωτηράκη
Αν θες να σπουδάσεις αστρολογία κοντά μου από όπου κι αν βρίσκεσαι, μπες στη σελίδα μου πατώντας στο όνομα της Σχολής μου: Uranognosia
