Με μεγάλη μου χαρά σας παρουσιάζω το έκτο και τελευταίο μέρος της αστρολογικής εργασίας του μαθητή μου Παναγιώτη Αργυρόπουλου με θέμα τις πολικότητες των ζωδίων. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Παναγιώτης είναι σπουδαστής της Αστρολογίας στα πρώτα βήματα της μαθητείας του.
Παναγιώτη Αργυρόπουλε σε ευχαριστώ από καρδιάς που για μία ακόμη φορά στα τόσα χρόνια που διδάσκω με έκανες να νιώσω υπερήφανη δασκάλα.
Σμάρω Σωτηράκη
Η αίσθηση
ότι ο χρόνος σταμάτησε στον προηγούμενο άξονα, δεν επιδέχεται μεγάλη ανάλυση,
αφού το αίτημα που πρεσβεύει είναι διαχρονικό και δεν μετριέται. Δεν θα
επεκταθώ περισσότερο. Αν δεν έχει αναγνωριστεί και συνειδητοποιηθεί κάτι τέτοιο
ως τώρα, φοβάμαι ότι καμία δική μου περαιτέρω εξήγηση δεν θα βοηθήσει. Παρόλα
αυτά θα προσπαθήσω να περιγράψω το συλλογισμό που με οδήγησε να κατανοήσω την
εικόνα μίας μεγάλης δυνατής και σταθερής φωτιάς (Λέων, Ήλιος), και ενός
κρυστάλλινου διαυγή αέρα (Υδροχόος, Ουρανός) που η δική του σταθερότητα
προκύπτει από την αέναη κίνησή του σε τέτοιο βαθμό που δεν υπάρχει
παρελθόν-μέλλον, δεν ξέρεις αν αυτό που αναπνέεις το έχεις κι άλλη φορά
συναντήσει ή είναι η πρώτη. Μία τέτοια κατάσταση δεν έχει από μόνη της Χρόνο,
ισχύει είτε είσαι εκεί και το ζεις, είτε όχι . Ακριβώς για αυτό το λόγο, μας
καθιστά ικανούς να υποπτευτούμε ότι υπάρχει «η συνέχεια της Ύπαρξης».
Και μόνο
έτσι θα μπορούσα να συνεχίσω στον επόμενο άξονα, τον 6ο και τελευταίο, τον απαραίτητα μεταβλητό,
διπλών και θηλυκών ζωδίων της Γης και του Νερού, Παρθένου/Ιχθύων.
Κατά τη γνώμη
μου είναι «ο άξονας των Χρόνων και της Αγνότητας» της «Διάκρισης με Σκοπό και
της Διάλυσης στο Άσκοπο» και σίγουρα ο άξονας που μας μαθαίνει να Κλείνουμε
Κύκλους όπως πρέπει.
Και αυτό το
ξέρουμε μόνο εμείς για εμάς, είναι ο Ερμής της Παρθένου που η κυβέρνηση του
εδώ, μας χαρίζει το καλύτερο του πέταγμα,(γιατί είναι απόλυτα συγκεντρωμένος).
Και αυτό γιατί η εμμονή στην καταλληλότητα και αγνότητα του σκοπού της
Παρθένου, αφήνει τον φτερωτό Θεό να εξαντλήσει όλη την ουδετερότητα και
πρακτικότητα του Νου του για κατάλληλο ή ακατάλληλο χειρισμό. Σημαντικός
σκοπός αλλά καθόλου glamour.
Η σεμνότητα
πρέπει να διαχωριστεί από την μετριοπάθεια, αν πρέπει να δουλέψουμε εδώ, αν
πρέπει να οργανώσουμε την σκέψη μας και να συγκεντρωθούμε στο σκοπό μας, έναν
σκοπό που έχει διακριθεί και αυτός με γνώμονα την Αγνότητα του περιεχομένου του.
Και τότε μην διστάσουμε να επικαλεστούμε τη βοήθεια της Παρθένου που έχει τα
κατάλληλα εργαλεία, για να φτιάξουμε το δικό μας προσωπικό και ανεκτίμητο Faberge.
Ανάλυση,
λεπτομέρεια, διάκριση, σε πρώτο πλάνο, επιστρατεύονται για να ξεχωρίσουν το
χρήσιμο από το άχρηστο. Για μία αγκαλιά χρυσά στάχυα, που είναι ο ευγενικός
καρπός της γης, ο κατάλληλος για τροφή του «Ήρωα». Τότε μόνο μπορούμε να μιλάμε
για τη γονιμότητα της παρθενίας.
Όσο και να
ερχόμαστε αντιμέτωποι με την υλική πραγματικότητα και αναγκαστικά γινόμαστε
αφοριστικοί για χιλιάδες άλλα δώρα της γη μας, ο σκοπός μας είναι ένας:
Υπηρεσία στο βωμό της Διάκρισης, η νοητική λειτουργία στη υπηρεσία της Υγείας,
(ύψιστο αγαθό, αναγνωρισμένο απαρχής Κόσμου). Οτιδήποτε άλλο είναι πλεονασμός,
επικίνδυνος αποπροσανατολισμός. Επίσης πρέπει να ξεχωρίσουμε την κριτική εμπαθή
αυστηρότητα, από την ευλαβική προσήλωση στο έργο.
Σίγουρα δεν
θα αποφύγουμε να αποκτήσουμε την «αντισηψία» ως οδηγό μας, αναγκαστικά, γιατί
όλα τα σημαντικά έχουν και το τίμημα τους. Θέλει μεγάλη προσπάθεια για να μην
γίνει το εργαλείο δολοφονικό όπλο. Θέλει ο Άγγελος μέσα μας να καθρεφτίζεται
στ’ αντίθετα ρεύματα των θαλασσών (Ιχθύς, Ποσειδώνας) του Αιώνιου Παντός, χωρίς
να ζαλίζεται. Η καθαρή εικόνα του να είναι για εμάς η πυξίδα προσέγγισης του
ιδανικού κλεισίματος των κύκλων – έργων μας.
Αυτό θα
προσπαθήσω να πράξω και εγώ, αν και είμαι σίγουρος ότι, στο εγχείρημα μου να
ταξιδέψω στον μαγικό κόσμο του Ζωδιακού Κύκλου των Αιώνιων Πόλων και να
αποτυπώσω τις εντυπώσεις μου, έχω αφήσει πολλά κενά.
Νομίζω αυτό οφείλεται στην
έκπληξη και τον ενθουσιασμό κάποιου που ενώ πίστευε ότι γνώριζε τα κατατόπια, η
φωνή του ξεναγού – δασκάλου (Σμάρω) και όλα αυτά που άκουσε τον έκαναν να δει
για πρώτη φορά και να συνειδητοποιήσει πράγματα που θεωρούσε γνωστά αλλά ήταν
ασύνδετα.
Και τα
ασύνδετα, όσο μεγάλα και θαυμαστά κι αν φαίνονται, στερούνται ΟΥΣΙΑΣ.
Παναγιώτης Αργυρόπουλος
