Στις
εκλείψεις συμμετέχουν τα τρία βασικά αστρικά σώματα, ο υλικός κόσμος που
αντιπροσωπεύεται από τη γη, ο πνευματικός ψυχικός φορέας που αντιπροσωπεύεται
από τον Ήλιο και ο συναισθηματικός πλούτος μας που αντιπροσωπεύεται από τη
Σελήνη.
Μοιραίο είναι να απελευθερώνονται πολύ μεγάλες ποσότητες ενέργειες, οι
οποίες επενεργούν με πολύ έντονο, μοιραίο και καθοριστικό, τρόπο στις
ανθρώπινες συνειδήσεις, με σκοπό να βρούμε το δρόμο μας μέσα στις άγνωστες
πτυχές του εαυτού μας, εκεί που εκλείπει το φως της συνειδητότητας – έκλειψη.
Η πρόκληση
είναι να έρθουμε σε επαφή με τη συνείδησή μας, να κατανοήσουμε τα σκότη μας και
να προβούμε σε αλλαγές ή αποδοχές, οι οποίες θα καθορίζουν ένα τέλος και
ταυτόχρονα μια αρχή.
Δηλαδή, στις περιόδους των εκλείψεων, κερδισμένοι είμαστε
μόνο αν μπορούμε να δεχθούμε ότι τίποτε δεν παραμένει στάσιμο και ότι οι
δυναμικές ενέργειες των εκλείψεων έρχονται να μας προτρέψουν να μπούμε και πάλι
στη ροή, στη δράση.
Και τότε, όταν τα γεγονότα μας καταδεικνύουν το τέλμα, το
ασταθές περιβάλλον του έλους που προκαλεί η στασιμότητα, συνειδητοποιούμε πόσο
δύσκολο, ίσως σκληρό και ακατόρθωτο, είναι να στρέψουμε τη δύναμή σας στην
συνειδητή δράση και να αλλάξουμε τις καταστάσεις της ζωής μας που δημιουργούν
το τέλμα.
Ο
Σεπτέμβριος, με το καλημέρα, μας δείχνει το σκληρό του πρόσωπο καθώς στη 1 του
μηνός πραγματοποιείται μία ιδιαζούσης σημασίας δακτυλιοειδής έκλειψη Ηλίου στις
9,21 μοίρες της Παρθένου. Ιδιαζούσης σημασίας λόγω των όψεων που τη συνοδεύουν,
οι οποίες είναι αρκετά σκληρές και μας βάζουν στη διαδικασία αναμέτρησης:
ουτοπία ή πραγματικότητα;
Αυταπάτες ή κοινή λογική; Τάσεις φυγής ή δράση με
σκοπό την παραγωγή έργου; Αναμέτρηση που μοιάζει εύκολη καθώς όλοι
καταλαβαίνουμε, νοητικά τουλάχιστον, ότι πρέπει να επιλέξουμε τη δεύτερη εκδοχή
κάθε ερωτήματος που θα προκύψει.
Ωστόσο,
μπορούμε; Είναι εύκολο να ξεπεράσουμε τα σκότη του υποσυνειδήτου; Είναι εφικτό
να ξεφύγουμε από τις αυτόματες λειτουργίες – συνέπειες των τραυμάτων μας, των
ανασφαλειών, των φόβων μας που συχνά μας κρατούν δέσμιους ατόμων, καταστάσεων
και επιλογών που όχι μόνο δεν μας προάγουν αλλά μας στερούν και κάθε δυνατότητα
εξέλιξης, ακόμη και κάλυψης βασικών συναισθηματικών και υλικών αναγκών; Η
απάντηση είναι σαφέστατα αρνητική.
Το ταυ
τετράγωνο της έκλειψης που πραγματοποιείται στην Παρθένο με τον Ποσειδώνα από
τους Ιχθύς και τον Κρόνο από τον Τοξότη, καταδεικνύει την πρόκληση που έχουμε
να αντιμετωπίσουμε.
Η Παρθένος μας προκαλεί διλήμματα αλλά μας οπλίζει με το
χάρισμα της διάκρισης. Ο Ποσειδώνας μας εξωθεί στην ουτοπία, στη φυγή, στην
τάση να παραμείνουμε στο τέλμα της ασυνειδησίας και της αποφυγής των δυσκολιών
και ο Κρόνος μας καλεί να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα και, με συνέπεια
στον σκοπό, να ταξιδέψουμε (Τοξότης) στο δρόμο που θα οδηγήσει στην ευτοπία
μας, στην πραγμάτωση των στόχων μας.
Με το συνδυασμό της ηλιακής έκλειψης, των
όψεών της και του ανάδρομου Ερμή, θα πρέπει να εντοπίσουμε το λάθος όπου και αν
υπάρχει και να μπούμε στη διαδικασία να το διορθώσουμε.
Σμάρω Σωτηράκη
