Προβλήματα Που Αντιμετωπίζουμε Όλοι - Δωδέκατος Οίκος

Το παρακάτω κείμενο είναι μετάφραση στα Ελληνικά από τη σειρά άρθρων "Problems We All Face", του Dane Rudhyar. Το πρωτότυπο κείμενο μπορείτε να το βρείτε στο www.khaldea.com.
Η μετάφραση έχει γίνει από τη φίλη και πολύ καλή μου μαθήτρια Ελίνα Τσαβδάρη. Τα άρθρα για όλους τους οίκους είναι ήδη αναρτημένα εδώ

Phoenix Rising, Olga Anikina

Δωδέκατος Οίκος
Η Τέχνη του Να Οδηγείτε τα Πράγματα σε Ένα Τέλος
Dane Rudhyar

Αν έχει χρειαστεί ποτέ να αυτοσχεδιάσετε σε έναν λόγο σε κάποιο δείπνο προς τιμήν κάποιου, πρέπει ήδη να γνωρίζετε πόσο δύσκολο είναι να κλείσετε την ομιλία σας με τρόπο πειστικό και αξιόλογο. Πολλοί ομιλητές, όταν πλησιάζει το τέλος της ομιλίας τους, χάνουν τα λόγια τους, επαναλαμβάνονται, πηγαίνουν από ζενίθ σε ναδίρ και εν τέλει, ίσως αφήσουν τα λόγια τους να ξεψυχήσουν κουρασμένα σε ένα μη καταληκτικό τέλος. Όταν συμβεί αυτό, οι ακροατές έχουν ήδη κουραστεί να περιμένουν το τέλος και το μυαλό τους απωθεί ή ξεχνά άμεσα οτιδήποτε μπορεί να τους εντυπωσίασε κατά τη διάρκεια του λόγου.

Οι μουσικοσυνθέτες, οι δραματουργοί και οι συγγραφείς έχουν συχνά την ίδια δυσκολία όταν έρχονται αντιμέτωποι με την προφανή αναγκαιότητα να δώσουν μια εντυπωσιακή κατάληξη στα έργα τους. Είναι σχετικά εύκολο να ξεκινήσει κανείς κάτι. Η φυσική ζωτική ορμή μέσα σας και η συναισθηματική λαχτάρα για αυτοέκφραση μπορούν να κάνουν την αρχή. Επιπλέον, η προσοχή των άλλων δεν έχει ακόμη συγκεντρωθεί στην αρχή και η διάθεση τους δεν είναι κριτική. Θα «ζεσταθούν» σταδιακά και θα ξεχάσουν πως ξεκίνησε το όλο πράγμα.

Αλλά η φύση μέσα σας δεν θα παρέχει κάποιο σημαντικό, αξιομνημόνευτο τέλος. Η φυσική κατάληξη των πάντων είναι η εξάντληση, εξαντλείστε, το ίδιο και οι άνθρωποι γύρω σας. Ο λόγος σας ή εσείς, ξεψυχάτε μάλλον άσκοπα από γεράματα. Οι μεγάλες στιγμές του λόγου ή της ζωής σας χάνονται μέσα στο σύννεφο της σκόνης ενός ανιαρού τέλους, εκτός κι αν εσείς, ο εαυτός, η πνευματική οντότητα, αναλάβετε τον έλεγχο και ενώνοντας όλα τα μεμονωμένα κομμάτια της μεγάλης σας προσπάθειας, συγκεντρώσετε τα πλέον ουσιώδη στοιχεία του μηνύματος σας σε μία εντυπωσιακή και αποκαλυπτική κατάληξη.

Ότι προηγήθηκε μπορεί να ξεχαστεί στο μεγαλύτερο βαθμό, ένα τέτοιο τέλος όμως θα είναι αξέχαστο. Εντυπώνεται στο μυαλό και την ψυχή των ανθρώπων που είναι μάρτυρες. Είναι όπως ένας σπόρος, το τελικό προϊόν, η αποκορύφωση της ζωής ενός ενιαυσίου φυτού. Ο σπόρος πέφτει στο χώμα, αλλά μέσα του περικλείεται η δύναμη της εσαεί ανανεούμενης ζωής. Από αυτόν τον σπόρο θα προκύψει μία πληθώρα αποτελεσμάτων.

«H αλήθεια είναι, και σας το τονίζω, πως αν ο σπόρος του σιταριού δεν πέσει στη γη και πεθάνει, μόνο αυτός μένει. Αν όμως πεθάνει, παράγει καρπό πολύ.» (Κατά Ιωάννη 12:24).

Συμβολικά μιλώντας, κάθε μεγάλη και σημαντική κατάληξη μίας μακρόχρονης ανθρώπινης προσπάθειας μπορεί να αποτελέσει «σπόρο». Κάθε κύκλος εμπειριών, όπως και κάθε ανθρώπινη ζωή, μπορεί να τελειώσει με την αποδέσμευση ενός τέτοιου καταληκτικού σπέρματος. Κι αν αυτό δεν γίνει, τότε το μόνο που απομένει είναι μια φευγαλέα και προσωρινή μνήμη στο νου ή το συναίσθημα κάποιου μάρτυρα των επιτευγμάτων της. Η ομορφιά του άνθους του κύκλου μπορεί να παραμείνει στην μνήμη. Τα φύλλα μπορεί να πρόσφεραν καταφύγιο και τροφή σε ζωντανά που έτσι έζησαν πιο ευτυχισμένα. Αλλά αν δεν υπάρχει καρπός, η ουσία του κύκλου εμπειρίας, του λόγου ή της ζωής πάει χαμένη.

Ο Δωδέκατος Οίκος

Από αστρολογικής απόψεως τα επιτεύγματα συμβολίζονται από τον δέκατο οίκο του γενεθλίου χάρτη (υπολογισμένου για την ακριβή στιγμή της γέννησης). Ο σπόρος της αποκορύφωσης ωστόσο, αντιπροσωπεύεται από τον δωδέκατο οίκο, την τελευταία φάση του κύκλου της εμπειρίας. Στον δωδέκατο οίκο λοιπόν, το άτομο πρέπει να οδηγήσει το καθετί σε ένα σημαντικό και αξέχαστο τέλος, ένα τέλος μεστό με το δημιουργικό δυναμικό νέων ενάρξεων. Αυτό από μόνο του αποτελεί πραγματική επιτυχία.

Στην Ινδία, όπου η πίστη στην μετενσάρκωση έχει επικρατήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια, λέγεται ότι η τελευταία σκέψη που έχει κανείς τη στιγμή του θανάτου, καθορίζει την μέλλουσα γέννηση. Λέγοντας όμως η τελευταία σκέψη, εννοείται κάτι παραπάνω από μια απλή φευγαλέα σκέψη! Αυτό που εννοείται είναι η τελική αποκορύφωση της μακράς διαδικασίας της εμπειρίας της ζωής, η «Τελευταία Κρίση» (για το άτομο), μία εκκαθάριση των λογαριασμών της ζωής σε μία τελική εμπειρία αξίας.

Τι αξία έδωσα στη ζωή μου και σε ότι ένιωσα, έκανα και σκέφτηκα; Τι νέες αξίες μπόρεσα να προβάλλω σαν άτομο στον κόσμο; Τι αξία εντόπισαν οι όμοιοί μου, οι συνεργάτες μου και οι φίλοι μου, στη ζωή μου; Ανακαλύπτοντας την, έγιναν εξαιτίας της καλύτερα ανθρώπινα όντα;

Το σώμα πεθαίνει αλλά η αξία παραμένει. Παραμένει σε κοινωνική μορφή, στην μνήμη φίλων ή εχθρών, αν κατάφερα να συμβάλλω αξιόλογα στην κοινότητα μου. Η αξία ενός Έντισον, αστράφτει δια μέσου κάθε ηλεκτρικού λαμπτήρα, αντιφεγγίζει στις ηχογραφήσεις κάθε φωνογράφου.

Το στοιχείο της αξίας δεν είναι αποκλειστικά κοινωνικός παράγοντας. Είναι υπεράνω κάθε προσωπικού και πνευματικού παράγοντα. Ζώντας, ο άνθρωπος προσθέτει αξία στην ψυχή του, γιατί η ψυχή είναι ο σιτοβολώνας όπου φυλάσσεται η σοδειά κάθε κύκλου εμπειρίας. Αυτή η σοδειά των σπόρων είναι η ίδια η ουσία της παρεπόμενης αθανασίας του ανθρώπου σε ένα πνευματικό σώμα. Όταν γεμίσει ο σιτοβολώνας, τότε ο άνθρωπος φτάνει στην ατομική αθανασία. Έχει υπερβεί τον θάνατο, όχι μέσω της μάταιης χειρονομίας μίας άρνησης, αλλά μαθαίνοντας πώς να πεθαίνει αξιόλογα: να πεθαίνει όπως ένα φυτό, μεστό με γόνιμο σπόρο που ανανεώνει την ζωή.

Ο θάνατος μπορεί να γίνει δημιουργικός, ακριβώς όπως η κατάληξη της ομιλίας ενός ρήτορα ή το τέλος του μυθιστορήματος ενός σπουδαίου συγγραφέα. Αυτοί είναι δημιουργικοί όταν οι καταλήξεις τους αποδεσμεύουν αξέχαστα νοήματα και αξίες στον κόσμο, αν γεμίζουν τον σιτοβολώνα της ψυχής με αξιόλογες σοδειές. Η τέχνη του να οδηγούμε το καθετί και κάθε εμπειρία σε μία δημιουργική κατάληξη, είναι η σπουδαιότερη όλων των τεχνών και ίσως αυτή που εξασκείται λιγότερο στον δυτικό μας κόσμο!

Στην παλιά Ασία, ο θάνατος αντιμετωπιζόταν χωρίς φόβο ή αίσθηση τραγωδίας επειδή οι άνθρωποι έβλεπαν τον θάνατο σαν μία φάση της ζωής, ένα τέλος ήταν ταυτόχρονα και μια αρχή. Προετοιμάζονταν για αυτόν σύντομα μετά την ηλικία της προσωπικής ωριμότητας, κατά τον ίδιο τρόπο που ένας ομιλητής σκαρφίζεται μία ζωτική και αποτελεσματική κατάληξη για τον λόγο του ή ο συγγραφέας μία εντυπωσιακή αποκορύφωση για την νουβέλα του. Το πως να ενώσει τα κομμάτια της ζωής, πως να μάθει να αντιμετωπίζει την τελευταία στιγμή πριν η μεγάλη σιωπή επέλθει στον ζώντα οργανισμό, πώς να πεθαίνει με όλη του τη δημιουργική ενέργεια συγκεντρωμένη στην αναγέννηση, αυτό, είναι κάτι που θα έπρεπε να μάθει κάθε άτομο. Το μαθαίνει συνειδητοποιώντας ότι κάθε μέρα είναι ένας μικρός κύκλος ζωής, ότι κάθε εμπειρία θα έπρεπε να παράγει την σοδειά του σπόρου της, ότι κάθε ανθρώπινη σχέση μπορεί να καταλήγει στην ομορφιά ή τουλάχιστον στην βαθιά σημασία αν η αξία που έχει εξάγεται συνειδητά και γίνεται κατανοητή από τους συμμετέχοντες.

Δεν υπάρχει τέλος, ούτε και η φαινομενικά τραγικότερη κατάληξη, που δεν θα μπορούσε να έχει οδηγήσει σε μία σοδειά νοήματος και αξίας για την ψυχή που έζησε για να το αντιμετωπίσει. Το μόνο τραγικό τέλος, είναι το τέλος που βιώνει κάποιος στην απόλυτη κενότητα νοήματος και την ύστερη κόπωση ή βαρεμάρα, δηλαδή στην πνευματική ήττα.

Ένα πράγμα χρειάζεται ωστόσο για ένα αξιόλογο τέλος που δημιουργεί νέους και μεγαλύτερους κύκλους μελλοντικής εμπειρίας. Αυτό είναι το θάρρος για την αποκήρυξη των «φαντασμάτων» του παρελθόντος. Πρόκειται για την αποκήρυξη που λέγεται και αποκοπή. Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ελευθερία στην αναγέννηση χωρίς την συνειδητή αποκοπή από το παρελθόν, χωρίς την δυνατότητα είτε να οδηγήσουμε ολόκληρο το παρελθόν σε μία αξιόλογη και αρμονική κατάληξη ή το θάρρος να λέμε τελείωσε και να αποπέμπουμε την μνήμη αυτού που πρέπει να αφήσουμε ατελείωτο, μη αφομοιωμένο, άλυτο, αν πρόκειται να εισέρθουμε σε μία νέα ζωή, έναν νέο κύκλο εμπειρίας.

Τα φαντάσματα βραδυπορούν δυστυχώς, διακριτικά εμμένοντας στο ασυνείδητο. Φαντάσματα πραγμάτων που δεν έγιναν, λέξεων που δεν ειπώθηκαν, μικρών ή μεγαλύτερων χειρονομιών που θα μπορούσαν να είχαν κάνει η καρδιά ή τα χέρια. Ο ομιλητής που βλέπει στο ρολόι στον τοίχο ότι ο χρόνος του τελειώνει, ότι πρέπει να οδηγήσει την ομιλία του σε ένα τέλος, μπορεί να θυμηθεί ξαφνικά όλα όσα σκόπευε να πει αλλά δεν είπε. Θα προσπαθήσει να στριμώξει ότι δεν ειπώθηκε σε ένα συνονθύλευμα δηλώσεων της τελευταίας στιγμής που θα αφήσουν τους ακροατές του τελείως μπερδεμένους; Οι ομιλητές συχνά το προσπαθούν κι έτσι ηττώνται μόνοι τους. Πρέπει κάποιος να έχει το κουράγιο να απορρίψει τα πράγματα που δεν ειπώθηκαν, τις χειρονομίες που δεν έγιναν, την αγάπη που δεν βιώθηκε και να δημιουργήσει μία συγκλονιστική κατάληξη βάσει αυτών που ειπώθηκαν και βιώθηκαν.

Χρειάζεται δεξιότητα φυσικά, αλλά ακόμη περισσότερο, χρειάζεται θάρρος. Είναι ένα περίεργο είδος θάρρους, ένα ψυχολογικό είδος, όχι όμως θάρρος του πλέον ανόθευτου είδους και συχνά πολύ πιο δύσκολο να το βρει κανείς από την δύναμη να πεθάνει όμορφα πάνω στην έξαψη της μάχης. Η φύση αυτού του θάρρους ούτε αναγνωρίζεται συνήθως, ούτε κατανοείται καλά. Δεν πρόκειται για ένα είδος συναισθηματικού ή φυσικού θάρρους. Είναι εν μέρει νοητικό αλλά κυρίως μία πράξη πνευματικής θέλησης. Παίρνεις την απώλεια σου και προχωράς εκ νέου, έχοντας πλήρη γνώση ότι κάποια μέρα, σε κάποιο μέρος, τα φαντάσματα που αποπέμπεις θα τα συναντήσεις και πάλι. Αν όμως, εν τω μεταξύ, έχεις αναπτυχθεί αρκετά και έχεις καθιερώσει τον εαυτό σου σε ένα ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας και δύναμης, θα γνωρίζεις καλύτερα πώς να αντιμετωπίσεις την ατέλειωτη υπόθεση.

Σχεδόν κάθε φωτιά αφήνει στάχτες. Κάθε δέντρο, εκτός από τους σπόρους που γονιμοποιούνται την επόμενη άνοιξη, παράγει πράσινα φύλλα που πέφτουν και αποσυντίθενται. Αυτό που αποσυντίθεται είναι το λίπασμα για εκείνο που θα ξαναγεννηθεί. Αλλά με την επανενσωμάτωση αυτού του λιπάσματος ως χημική τροφή για την νέα βλάστηση, έρχεται επιπλέον και η επανεμφάνιση των φαντασμάτων του παρελθόντος, των αναμνήσεων της αποτυχίας, της υποσυνείδητης έλξης της αβίωτης ζωής του χθες.

Μίλησα στην γλώσσα των συμβόλων. Αυτά όμως απεικονίζουν γεγονότα της καθημερινότητας. Κάθε μέρα είναι ένας κύκλος εμπειρίας, κάθε χρόνος, κάθε κύκλος γεννήσεων, ωρίμανσης και θανάτου. Όποιος μπορεί να ζει πλήρως τις μικρότερες χρονικές περιόδους, είναι πράγματι ο κύριος. Ζει σε μία αέναη κατάσταση πληρότητας. Στην τέταρτη διάσταση του χρόνου, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον κυλούν σε μία εμπειρία τέλειας δραστηριότητας που δεν αφήνει κανένα φάντασμα, καθόλου στάχτη ή για να χρησιμοποιήσουμε έναν ευρέως γνωστό όρο του Ινδουισμού, καθόλου κάρμα.

Ο Οίκος του Κάρμα

Τα αστρολογικά εγχειρίδια επαναλαμβάνουν ότι ο δωδέκατος οίκος είναι ο οίκος του κάρμα και των δεσμών. Είναι όμως επίσης, εν δυνάμει, το πεδίο της ολοκλήρωσης και το σύμβολο του τέλειου τέλους που αποτελεί προοίμιο λαμπρότερων αύριο. Αυτό που υποδεικνύει ο γενέθλιος δωδέκατος οίκος είναι πως μπορείτε να φτάσετε την τέλεια πληρότητα, αν μπορείτε. Δεν λέει αν θα την φτάσετε ή όχι. Δεν λέει αν στο τέλος του κύκλου ζωής σας ή οποιουδήποτε μικρότερου κύκλου, θα αφήσετε πολλά απορρίμματα και πολλές ατελείωτες υποθέσεις. Δεν λέει αν θα είστε σε θέση να απορρίψετε τα φαντάσματα σας, να τα απορρίψετε με μία ευλογία και θαρρετά να ανανεώσετε το μυαλό και την ζωή σας. Σας λέει όμως κάτι που αφορά την φύση και επιμονή των φαντασμάτων που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσετε. Σας δίνει μια γενική εικόνα του υποσυνειδήτου σας, του πεδίου των φαντασμάτων και των υπολειμμάτων των άλυτων προβλημάτων ή των εμπειριών που δεν βιώθηκαν. Σας προτείνει τον καλύτερο τρόπο να αντιμετωπίσετε τα φαντάσματα σας και τα αποσυντιθέμενα προϊόντα του υποσυνειδήτου σας.

Ο δωδέκατος οίκος δίνει θετικές ενδείξεις όσο και κάθε άλλος οίκος. Πράγματι, δεν υπάρχουν κακοί οίκοι. Υπάρχουν ωστόσο πεδία εμπειρίας στα οποία υπάρχουν κρίσεις. Πρέπει να υπάρχουν χάριν των αύριο σας, χάριν του μέλλοντος εγώ σας, του μεγαλύτερου εαυτού σας.

Στον έκτο οίκο, οι κρίσεις που αντιμετωπίζετε αποτελούν προετοιμασία για την ζωή της σχέσης (το πεδίο του έβδομου οίκου). Πρέπει να τις αντιμετωπίσετε και μάλιστα πετυχημένα, εάν πρόκειται να βιώσετε την αληθινή σύμπραξη και το βαθύ, παλλόμενο μοίρασμα της σταθερής συντροφικότητας. Στον δωδέκατο οίκο, οι κρίσεις είναι το αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο έχετε αντιληφθεί την σχέση σας με την οικογένεια και την κοινότητα, τον πολιτισμό σας και τις αξίες του.

Στον δωδέκατο οίκο συναντάτε τα αποτελέσματα των κοινωνικών και επαγγελματικών αποτυχιών ή απογοητεύσεων όπως και των επιτυχιών και του πλούτου σας. Πάνω από όλα, συναντάτε τα λιγότερο προφανή αποτελέσματα (το κάρμα) των μεθόδων που έχετε χρησιμοποιήσει για να φτάσετε στην δόξα και την δύναμη ή της τεμπελιάς και του λήθαργου που επέφεραν την εσωτερική ή εξωτερική σας ήττα. Πολλά επιτεύγματα παράγουν πράγματι έναν ίσκιο τόσο σκοτεινό, όσο θεαματικό ήταν το κατόρθωμα. Η επιτυχία συχνά εκτρέφει κινδύνους ή εχθρότητες και πιθανώς προξενεί τη δυστυχία ή το θάνατο άλλων.

Αντιλαμβάνεστε αυτά τα αρνητικά αποτελέσματα; Αντιλαμβάνεστε επίσης αυτές τις εσωτερικές σκιές: τους φόβους, την αίσθηση ενοχής, τις τύψεις, τους εφιάλτες που επαναλαμβάνουν παρελθούσες τραγικές σκηνές που δεν μπορείτε να σταματήσετε, τους ίσκιους που έχουν δημιουργήσει οι ίδιες οι πράξεις σας, άμεσα ή έμμεσα, ηθελημένα ή αθέλητα;

Κάποια μέρα θα αντιληφθείτε ή τουλάχιστον θα βιώσετε τα αποτελέσματα αυτού του σκιώδους μέρους της εσώτερης ύπαρξης σας και των εξωτερικών του επιτευγμάτων. Τότε θα επέλθει μία κρίση. Αν είναι αρκετά ολέθρια, μπορεί να σας οδηγήσει σε ένα νοσοκομείο, ένα άσυλο ψυχοπαθών, μία φυλακή. Μπορεί να αναπτύξετε απροσδόκητα ψυχικά χαρίσματα και να έρθετε πρόσωπο με πρόσωπο με τα φαντάσματα που έχετε δημιουργήσει. Προφανώς μία κρίση δωδέκατου οίκου σπανίως είναι τόσο σοβαρή.
Ωστόσο, τέτοιες κρίσεις πρέπει να αντιμετωπιστούν. Αν δεν συναντάμε φαντάσματα, μπορεί να εμποδιζόμαστε από κρυμμένους εχθρούς, άλλο συνηθισμένο χαρακτηριστικό του δωδέκατου οίκου. Εν πάση περιπτώσει, είναι οι ίσκιοι των αποτυχιών ή των επιτυχιών μας που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Τους αντιμετωπίζουμε σε ακόμη πιο συγκεντρωμένη μορφή καθώς προετοιμαζόμαστε για σημαντικότερες και δημιουργικότερες ενάρξεις.

Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί ένας ίσκιος είναι να φωτιστεί με την χρήση πηγών φωτός τοποθετημένων σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Όχι το να τρομοκρατηθείτε ή να πετρώσετε.

Τα φαντάσματα και οι ίσκιοι θα εξαφανιστούν όταν υποβληθούν στο φως της κατανόησης και της συμπόνιας.

Η αστρολογική παράδοση έχει δώσει το νόημα του «τέλους των πραγμάτων» στον τέταρτο οίκο. Ως εκ τούτου, ο αναγνώστης μπορεί να αναρωτηθεί πως συνάδει αυτό με ότι ειπώθηκε στις προηγούμενες παραγράφους. Αυτό το πρόβλημα μπορεί να λυθεί αν συνειδητοποιήσετε ότι το τέλος για το οποίο έκαναν λόγο οι παλιοί αστρολόγοι ήταν ένα ολοκληρωτικό τέλος, ένα τέλος χωρίς επακόλουθη έναρξη. Στον δωδέκατο οίκο, το άτομο αντιμετωπίζει ένα τέλος το οποίο μπορεί και γίνεται μία έναρξη, κι έτσι, μία μετάβαση ανάμεσα σε δύο κύκλους. Μετάβαση σημαίνει κρίσιμη κατάσταση, το κατώφλι μεταξύ δύο συνθηκών.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι βρεθήκατε πάνω στο κατώφλι και αυτό κατέρρευσε, ότι όπως συναντήσατε τα φαντάσματα σας, αυτά σας κατανίκησαν. Τότε ο νέος κύκλος δεν είναι πραγματική αναγέννηση αλλά μία λίγο πολύ γρήγορη κάθοδος στην άβυσσο της τελικής και ολοκληρωτικής αποσύνθεσης. Καθώς φτάνετε στον πάτο (το ναδίρ του τετάρτου οίκου), λαμβάνει χώρα το τέλος άνευ δυνατής ενάρξεως.

Πράγματι, στην καθημερινότητα πεθαίνουν πολλά πράγματα χωρίς καμία πιθανή επιστροφή, τουλάχιστον όσον αφορά το κατά πόσο θα είναι σε θέση ποτέ να το μάθει η προσωπική σας συνειδητότητα. Στην ωριαία αστρολογία, όταν ένα άτομο ρωτά για ένα συγκεκριμένο στέρεο ζήτημα, ο τέταρτος οίκος του ωριαίου χάρτη αναφέρεται όντως στο τέλος του ζητήματος. Κι όμως, αυτό που εμφανίζεται τελείως νεκρό μπορεί να αφήσει φαντάσματα. Σε αυτή την περίπτωση, τα απομεινάρια του θέματος που νομίζατε ότι τελείωσε θα επιστρέψουν στην υποσυνείδητη ζωή σας για να σας γίνουν εμμονή.

Το θέμα είναι ότι σε τίποτε δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται ένας τελικός θάνατος. Τα πάντα θα έπρεπε να μεταλλάσσονται και να μεταμορφώνονται. Να μεταλλάσσονται στον ενδέκατο οίκο και να μεταμορφώνονται στον δωδέκατο. Κάθε κύκλος δραστηριότητας, καθώς φτάνει στα στάδια του ενδέκατου και δωδέκατου οίκου του, θα έπρεπε (θεωρητικά) να μεταμορφώνεται σε μία νέα έναρξη δραστηριότητας σε ένα υψηλότερο επίπεδο. Τίποτα δεν φτάνει σε αδιέξοδο, εκτός κι αν σε κάποια κρίσιμη στιγμή κρίσης και ευκαιρίας, απέτυχε να μεταμορφωθεί ή να μεταφραστεί σε κάτι νέο και μεγαλύτερο. Ο συμβολικός χώρος όπου κάτι μπορεί να μεταφραστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο είναι ο δωδέκατος οίκος. Μόνο όταν αποτύχει αυτή η μετάφραση επέρχεται αναπόφευκτα το απόλυτο τέλος του τετάρτου οίκου, μέσω διαδοχικών φάσεων (στον πρώτο, δεύτερο και τρίτο οίκο, θεωρούμενων κατά αποκλειστικά αρνητικό τρόπο, ως φάσεων αποσύνθεσης).

Έτσι λοιπόν, ο δωδέκατος οίκος είναι ένα βαθιάς σημασίας πεδίο εμπειρίας, πολύ μεγαλύτερης από το επιφανειακό νόημα που του αποδίδει η κλασσική αστρολογία. Μελετώντας το ζώδιο στην ακμή του, τον πλανήτη που κυβερνά αυτό το ζώδιο και οποιονδήποτε πλανήτη (ή άλλο αστρολογικό παράγοντα) μπορεί να βρίσκεται σε αυτόν τον οίκο, μπορείτε να φτάσετε στην καλύτερη κατανόηση ορισμένων από τα βαθύτερα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει ένα άτομο. Αυτά τα προβλήματα έχουν να κάνουν με το υποσυνείδητο, με τον τρόπο αντιμετώπισης των επίμονων μνημών από το παρελθόν και με το κάρμα, με την πρόκληση της μεταμόρφωσης κάθε κύκλου που κλείνει, σε έναν νέο και υψηλότερο κύκλο. Έχει να κάνει ακόμη και με τον τρόπο που προσεγγίζει κανείς τον ύπνο κάθε βράδυ και με την στάση που κρατά απέναντι στις δραστηριότητες της ημέρας που κλείνει. Έχει να κάνει με κάθε μορφή δραστηριότητας, επειδή κάθε δραστηριότητα ξεκινά με μία φάση πρώτου οίκου, φτάνει στην επίτευξη σε ένα ζενίθ δεκάτου οίκου και πρέπει να οδηγηθεί σε μία σημαντική κατάληξη, αν πρόκειται να υπάρξει περαιτέρω πρόοδος, μεγαλύτερη δραστηριότητα και αληθινή ατομική ανάπτυξη.

Πρώτη Δημοσίευση, 1952.
Πνευματική Ιδιοκτησία © 2007, Michael R. Meyer. Με την Επιφύλαξη Όλων των Δικαιωμάτων.
Πνευματική Ιδιοκτησία Ελληνικών Μεταφράσεων © 2007, Ελίνα Τσαβδάρη. Με την Επιφύλαξη Όλων των Δικαιωμάτων.

Αν θες να σπουδάσεις αστρολογία κοντά μου από όπου κι αν βρίσκεσαι, μπες στη σελίδα μου πατώντας στο όνομα της Σχολής μου: Uranognosia