Καλό μήνα σε όλους σας!
Πρωτομαγιά σήμερα! Η επέτειος του περίφημου ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγο το 1886 με κύριο αίτημα ένα ανθρώπινο ωράριο εργασίας.
Πρωτομαγιά - καρδιά της άνοιξης - καρποφορία της Φύσης - καρποφορία των πάντων! Ανθοφορία!
Από το 1886 μέχρι σήμερα έχουν γίνει πολλοί αγώνες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Η καρποφορία της Φύσης άραγε δεν συμπεριλαμβάνει και τη πνευματική καρποφορία της ανθρωπότητας;
Από τη μιά γιορτάζουμε τη νίκη των καταπιεσμένων μαζών που με αυτοθυσία κέρδισαν περισσότερα δικαιώματα από τους κρατούντες και έγιναν οι σκαπανείς για να απολαμβάνουμε καλύτερες συνθήκες εργασίας και από την άλλη γιορτάζουμε την άνθιση της φύσης.
Ωστόσο, ποιος σκεπτόμενος άνθρωπος μια τέτοια μέρα δεν θα νιώσει ένα σφίξιμο στη καρδιά, αναλογιζόμενος τις εξελίξεις; Μετά από τόσους αγώνες, μετά από τόσες θυσίες, μέρα με τη μέρα, χάνουμε τα δικαιώματά μας και γυρίζουμε πίσω σε πιο σκληρές εποχές.
Μήπως αυτή τη συμβολική μέρα θα έπρεπε να κάνουμε την ενδοσκόπησή μας και να συνειδητοποιήσουμε τι μας συμβαίνει;
Σήμερα που η χώρα μας περνάει δια πυρός και σιδήρου, πραγματοποιείται η αντίθεση του Κρόνου με τον Ουρανό, η οποία δηλώνει ότι το κατεστημένο έρχεται σε σύγκρουση με τη πρόοδο. Μήπως θεωρείτε σύμπτωση το γεγονός ότι τον Μάη του 1886 ο Κρόνος και ο Ουρανός πραγματοποιούσαν όψη τετραγώνου, η οποία έφερε σε σύγκρουση τα συνδικάτα με τους κρατούντες;
Μα και βέβαια δεν είναι σύμπτωση. Η ιστορία επαναλαμβάνεται κι εμείς οι Έλληνες που αντιμετωπίζουμε τεράστια οικονομικά προβλήματα και -γενικότερα- κρίση στη κοινωνία μας που μας οδηγούν στην οπισθοδρόμηση, πρέπει να αγωνιστούμε για τη πρόοδό μας.
Η Ελλάδα πρέπει να αντέξει. Να μη χαθεί στο σκοτάδι της ανέχειας, του ΔΝΤ, των εκμεταλλευτών της. Θα ήθελα την Ελλάδα του Θεοδωράκη, του Χατζηδάκι, του Τσαρούχη, του Βάρναλη, του Ρίτσου. Δεν αντέχω να βλέπω τους έλληνες να καταρρέουν πολιτιστικά, να χάνουν το κέντρο τους, να ξεχνούν τη καταγωγή τους. Θα ήθελα μια Ελλάδα που να μην εκθιάζει τα απόλυτα τίποτε αλλά να σιγοψυθιρίζει το "...Στο λιακατό και κοίταγες γιε δίχως να χορταίνεις, άρμαγες με τα μάτια σου το Φως της οικουμένης..." Θα ήθελα μια Ελλάδα σκεπτόμενων, αυθεντικών Ελλήνων που θα ψηφίζουν όχι με βάση το προσωπικό τους συμφέρον αλλά αφού έχουν αποφασίσει τι θεωρούν καλύτερο για τη χώρα μας.
Νομίζω ότι τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη Πρωτομαγιά, ήρθε η στιγμή να κάνουμε μία αναδρομή στο παρελθόν, μιας και ο ανάδρομος Ερμής το επιβάλλει και να μάθουμε από τα λάθη μας. Να δεχθούμε τις ευθύνες μας και να μετατρέψουμε τα παθήματά μας σε μαθήματα για το μέλλον.
Σαν αστρολόγος ξέρω ότι οι αναμενόμενες αλλαγές θα είναι πολλές και καθοριστικές. Ζούμε και παράγουμε σε χρονιές που θα γράψουν ιστορία και που -όπως συνήθως- το συγκεκριμένο κεφάλαιο αρχίζει από κατάρρευση, ανέχεια, θλίψη.
"Της δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ και Μυρσίνη εσύ δοξαστική μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου".
Ας γίνουμε εμείς οι σκαπανείς μιας άλλης Ελλάδας, που θα ανακτήσει την υπερηφάνεια της, που θα αναδείξει το κύρος και τη δύναμή της. Ας θυμηθούμε και ας αναγεννήσουμε την Ελλάδα που δίδασκε πολιτισμό και μετέδιδε κέφι και χαρά! Την Ελλάδα του Ζορμπά, του Καζαντζάκη και της Μελίνας μας. Ας αξιοποιήσουμε τον Πλούτωνα στον Αιγόκερω για να προκαλέσουμε την αναγέννηση της κοινωνίας μας και ας μην προσκολληθούμε στη θλίψη της κατάρρευσης.
Ας είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι κι ας δώσουμε τις πιο θετικές σκέψεις μας για τη χώρας μας. Ας οραματιστούμε ένα καλύτερο αύριο. Ας αφήσουμε την Αγάπη να καρποφορίσει στις καρδιές μας κι ας τη στρέψουμε στην Ελλάδα μας. Αν ενωθούν οι καρδιές όλων μας πιστεύω ότι αυτός ο ωκεανός Αγάπης θα μας κάνει αήττητους.
Ας ανθίσουμε ως άτομα, ως έθνος, ως χώρα...
Ας θυμηθούμε τους στίχους του Ελύτη:
"...Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό, μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ακούς
Είμ’εγώ, μ’ακούς
Σ’αγαπώ, μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις, πού πάς καί ποιός, μ’ακούς..."
Σμάρω Σωτηράκη
